نویسنده: مصطفی یونسی سینکی

گروه مشاهده گر منفعل، هیچ کاری انجام نمی‌دهد؛ فقط نگاه می‌کند و هیچ نقشی در جریان ندارد. این گروه

همراه و همراهی آدمی درعین تنهایی است. اگر شخص خودش را در کنار خود بیابد و تجربه کند، احساس تنهایی را به شکل مخرب و آزارنده تجربه نخواهد کرد.

انسان در ارتباط عمیق انسانی با جوامع خرد، به‌خصوص جامعۀ کلان معنا می‌یابد. نمی‌توان این دو را از یکدیگر جدا کرد. اما چگونه؟

تنهایی یا انزوا؛ شما تنهایید، اما در ارتباط با میلیون ها انسان تنهایید. اگر فاقد ارتباط باشید، همراهی نداشته باشید، شما تنها نیستید، منزوی هستید.

مگر از فردای خود با خبرید؟ مگر می‌شود پاسخ داد که آیا احساس خوشبختی می‌کنم یا خیر؟!

زندگی بیش از آنکه نبودش هراس آور باشد، جریان آن و چگونگی وجود آن، درحقیقت لحظه آتی آن...

هر دوره از زندگی انسان شامل بحران های خاص همان دوره است ...

یالوم به صراحت در نوشته‌هایش از حضور ناهشیار در اتاق درمان و در لحظه اینجا و اکنون ِ مراجع نوشته است. درواقع او معتقد است

نیچه سخن از "ناحقیقت" می گوید؛ او از قطب متضادی سخن می گوید که وجود انسان را تعریف می کند.

شجاعت یعنی روبرویی با ترس؛ مواجهه با ترس هایی که در زندگی ماست، اما نه بی‌گدار به آب زدن