دسته: بعد وجودی فردیت

اشک های برآمده از بغض هایم، محکومیت ِ صادره از تنهایی من است. چرایی های ما درین دنیا پایانی ندارند؛ ما به این دنیا آمده ایم تا مدام بپرسیم؛

دوبینی استعاره از همان مفهوم «دو روی سکه» است؛ اما قرار است فراتر از آن برویم، یعنی رسیدن به جایی که بتوانیم ...

دروغ هایی که به خود می گوییم. چارلز بوکوفسکی می نویسد: دوست نداشتم خودم را در آينه نگاه كنم ولى چشمم خورد. آدمى افسرده و شكست خورده.

بگذار اندکی با رنج هایم تنها باشم. از بدو تولد، از لحظۀ جدایی با معبودمان یعنی مادر، بشر متحمل آغاز فرایند «رنج کِشی» می شود.

بسیار در زندگی پیش می آید که منتظریم؛ در انتظار می نشینیم تا دستی به سوی مان دراز شود؛ اگر محقق نشد، شاکی می شویم،

انسان گوش دراز امروزی به دنبال ثروت و مال اندوزی است؛ اما آیا بدون ثروت می توان در دنیای فعلی مبتنی بر مادیات زندگی کرد؟ دنیایی که برای نوشیدن جرعه ای آب باید پول پرداخت کرد!

آنچه انسان را به حرکت واداشته و انگیزه ای برای زیستنش در گرداب رنج های زندگی می شود، آرزو های اوست. این آرزو ها، بالفعل سازی ِ بالقوه های فرد است؛

چیزی که می تواند مفهوم آزادی را مخدوش کند، قوانین و نگرش به آزادی است. قوانین در دو حالت کلی به آزادی ضربه می زند.

تعالی یا رستگاری نهایی ، با تجربۀ پوچی ناشی از مادی گرایی عجین شده است؛ انسان باید بار ها و بار ها چنین سرخوشی ای را احساس کند تا به چنین درکی برسد که ...

زندگی، یکبار مصرف است؛ و این زندگی است که به مرگ معنا می بخشد، و این به معنای فرصت است، فرصتی برای کشف آنچیزی که نمی دانیم چیست.