دسته: بعد وجودی فردیت

احتباس احساس؛ گریز از تنهایی، یا دقیق تر، گریزان از تنهایی، آدمی را از خویشتن ِ درون ِ خود نیز گریزان کرده است. نشان به آن نشان که حتی در خلوت خود نیز،

هر آنچه ذهن طالب آن است ، اگر هزار هم باشد، نقطه ای ست که ذهن را به گریز وادار می کند. تفسیرهای ذهنی چونین القا می کند که

چه اتفاقی رقم می خورد اگر نخواهیم آنچه را که در ما جبر است ، تنهایی ، تنهایی وجودی را نپذیریم ؟ و در جهت این دفاع هراسناک ، چه چیز را ذبح می کنیم؟ بهای تنهایی چیست؟

و از طرف دیگر، نیاز به بودن با دیگران ، برقراری ارتباط انسان با انسان، دو راهی آنچنان زخم زننده ای را بر پیکره ی آدمی تحمیل می کند که همین زخم های شفا دهنده

اما آنچه در مرز بالندگی وجودی قرار دارد، فراهم تر رفتن از ورای تنهایی است، یعنی گذر از خودشیفتگی. درواقع این مرز آنجاست که خودبودگی

چیزی که سرشار از امنیت است. چیزی که از آن فقط توقع برآوردن ایمنی مورد نظر را داریم. کودک می خواهد چون ... آخرین ضربه ی روانی

تنهایی! درد شخصی، بخشی قطعی و لاینفصل به غیر، و حتی به تعبیری لاینحل، تا کی می تواند سرکوب شود و آدمی خم به ابرو نیاورد؟!

مرز بین شدن تا نشدن؛ صرف قطعیت، قطعیتی بر "شدن" ، شدن ِ چیز ، خواه خویشتن خواه دیگری ، از آن جهت که بایدی مطلق تعریف کرده ایم ، هرچند که ...

سازه ای به نام اعتماد؛ تماما آنچه در اوست اعتماد به چیزی ست که در واقع هیچ شعوری نسبت به آن ندارد. نادانسته آن را می پذیرد و درونی سازی اش می کند اما ...

اما نکته‌ی مهم جایی ست که این قوانین و ساختار ها، این معانی، درهم شکسته می‌شوند. آدمی را در خلائی فرو می‌کشد و می‌بلعد که...