دسته: بعد وجودی فردیت

مادر صرفا شخص نیست، رحم است، جبر نسبی است، آغوش و مراقبت است، اولین تعامل احساسی هیجانی فرد است.

جنین حاکمی است که رشد می‌کند، شیرۀ مادر را می‌مکد، قدرتمندتر می‌شود، اما محکوم است به آغوش پذیرنده.

اثر وضعیت اولیه؛ انسان ذاتا تجربه‌گر است، و نسبت به تجارب خویش می‌اندیشد. اگر صرفا غریزه بود، بلی، به صورت ماشین‌وار زندگی می‌کرد.

اصالت وجودی، اصل و ریشه‌ی قومی و قبیله‌ای نیست. که اگر هم باشد، همه‌ی ما از یک قوم و قبیله‌ایم؛ انسان های اولیه!

بد ایمانی یا bad faith مسیر زندگی انسان، آرمان های او، اهداف پیش‌رو، عقاید و ارزش های او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

تنهایی یا انزوا؛ شما تنهایید، اما در ارتباط با میلیون ها انسان تنهایید. اگر فاقد ارتباط باشید، همراهی نداشته باشید، شما تنها نیستید، منزوی هستید.

مگر از فردای خود با خبرید؟ مگر می‌شود پاسخ داد که آیا احساس خوشبختی می‌کنم یا خیر؟!

گاهی روانشناس بودن، یعنی گاهی همدلی کردن، گاهی به درستی دیدن و شنیدن فرد دیگر

همینکه احساس کنید که برای لحظه‌ای تنها نیستید و می‌توانید ادامه دهید، همین فرصت هرچند کوچک و لحظه‌ای بازیابی امید ...

سرآغاز پوچی یعنی تعاملات فرد خدشه دار شده و به مرور به واسطه‌ی انزوای درونی با خودش، با دیگران نیز مرزهای جدا کننده خواهد ساخت.