دسته: مفاهیم وجودی

و از طرف دیگر، نیاز به بودن با دیگران ، برقراری ارتباط انسان با انسان، دو راهی آنچنان زخم زننده ای را بر پیکره ی آدمی تحمیل می کند که همین زخم های شفا دهنده

اما آنچه در مرز بالندگی وجودی قرار دارد، فراهم تر رفتن از ورای تنهایی است، یعنی گذر از خودشیفتگی. درواقع این مرز آنجاست که خودبودگی

تنهایی! درد شخصی، بخشی قطعی و لاینفصل به غیر، و حتی به تعبیری لاینحل، تا کی می تواند سرکوب شود و آدمی خم به ابرو نیاورد؟!

مرز بین شدن تا نشدن؛ صرف قطعیت، قطعیتی بر "شدن" ، شدن ِ چیز ، خواه خویشتن خواه دیگری ، از آن جهت که بایدی مطلق تعریف کرده ایم ، هرچند که ...

سازه ای به نام اعتماد؛ تماما آنچه در اوست اعتماد به چیزی ست که در واقع هیچ شعوری نسبت به آن ندارد. نادانسته آن را می پذیرد و درونی سازی اش می کند اما ...

اما نکته‌ی مهم جایی ست که این قوانین و ساختار ها، این معانی، درهم شکسته می‌شوند. آدمی را در خلائی فرو می‌کشد و می‌بلعد که...

اثر وضعیت اولیه؛ انسان ذاتا تجربه‌گر است، و نسبت به تجارب خویش می‌اندیشد. اگر صرفا غریزه بود، بلی، به صورت ماشین‌وار زندگی می‌کرد.

اصالت وجودی، اصل و ریشه‌ی قومی و قبیله‌ای نیست. که اگر هم باشد، همه‌ی ما از یک قوم و قبیله‌ایم؛ انسان های اولیه!

بد ایمانی یا bad faith مسیر زندگی انسان، آرمان های او، اهداف پیش‌رو، عقاید و ارزش های او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

تنهایی یا انزوا؛ شما تنهایید، اما در ارتباط با میلیون ها انسان تنهایید. اگر فاقد ارتباط باشید، همراهی نداشته باشید، شما تنها نیستید، منزوی هستید.