اصالت وجودی؛ اثر وضعیت اولیه
پرسش اصلی اینجاست، اگر بشر را از ابتدای زایش رها کنیم، آیا به سمت انسانیت می‌رود؟ آیا به سمت وجودگرایی خواهد رفت؟ پاسخ کاملا نسبی است. درست است که درک وجودیت خویش به واسطه‌ی تجربه، تعامل، دانش، فلسفیدن، و رشد خرد و زبان است؛ اما انسانی رها شده از تمام آنچه ذکر شد، انسان نیست؟ نمی‌تواند باشد؟
انسان ذاتا تجربه‌گر است، و نسبت به تجارب خویش می‌اندیشد. اگر صرفا غریزه بود، بلی، به صورت ماشین‌وار زندگی می‌کرد؛ اما او فراتر از نیاز هایش است. انسان نسبت به تمام زندگی تامل می‌کند. پس اگر در جنگل رها شود نیز، به شرط آنکه خود مستقلانه رشد کند، می‌تواند در حد موقعیت و شرایط خویش، وجودیت خود را تجربه کند. باید این موضوع را مدنظر قرار دهیم که وجودیت فرد، خودتی که شخص در پی آن است تا پرورش دهد، یک وضعیت بنیادین اولیه است. فرد آن را دارد، اما کیفیت آن وابسته به وضعیت بنیادین دومین اوست.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
