اصالت وجود
سخن از ایثار برای جمع نیست، اینکه خود را، زندگی و جسم‌مان را، آینده و رویا هایمان را برای دیگران فدا کنیم، خیر! اما اگر هم چنین تصمیمی می‌گیریم، نه برای فرار از زیستن است، نه برای فرار از تجربه‌ی مجهولات آینده است، که برای آرمان و هدفی والا ست. اصالت وجودی، اصل و ریشه‌ی قومی و قبیله‌ای نیست. که اگر هم باشد، همه‌ی ما از یک قوم و قبیله‌ایم؛ انسان های اولیه!
اصالت وجود، ریشه در خودنگری آدمی برای کشف چیستی خویش است.
و بعید نیست شخصی چیستی و چرایی بودن خویش را در خدمت به دیگری ببیند. اما حواسمان جمع باشد که خویشتن خویش‌مان را نیز باید ببینیم تا دیدن ِ دیگری قابل تقدیر باشد. و ترس از گناه و خطا، ترس از شکست و پس‌رفت، و ترس از ترس، عللی برای ایثار نشود که اگر بشود، بد-اصالت ترین آدم ها، جهان را می‌بلعند.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
