کودکان ، چیستی خاموش (چیستی کودکی)

کودکان ، چیستی خاموش (چیستی کودکی)

کودکی، از آن جهت که دوران ناهشیاری آدمی ست، اهمیت زیادی دارد. کودک، یک آدم بالغ بزرگسال نیست که بر هرچیز و هر داده ای که ب او وارد می شود، تفکر کرده و بیاندیشد، گرچه آدم بالغ ِ بزرگسال نیز در هر زمان و مکانی، اقدام به تفکر و اندیشه نمی کند، اما بالاخره این توانایی را دارد، یا بهتر است بگویم آگاه تر است نسبت به زمان و مکان و رویداد ها، و هر آنچه بر وی می گذرد. این ناهشیاری کودک، دقیقا همان بستری است که هر بذری بکارید، چیزی رشد می کند، مهم این است که این بذر رشد خواهد کرد، اما دلیل نمی شود که از بذر ِ گندم، حتما گند برویَد !.

یک مثال عینی می زنم، تا روشن شود.

یکی از والدین کودک، دچار دیابت است و ژن دیابت در ساختار زیستی کودک قرار دارد. اما آیا کودک حتما و قطعا دچار دیابت خواهد شد؟ آیا کودکی که ژن دیابت ندارد، به هیچ عنوان مبتلا نخواهد شد؟ موضوع دقیقا همین است، که تعامل ژن-محیط، یک تعامل دو طرفه است اما کفه ی ترازو به سمت محیط، بیشتر می چَربَد.

اگر والدین نسبت به بذر های کاشته شده در روان کودک، و همچنین نوع مراقبت و تربیت ِ اعمال شده، ناآگاه باشند، و ازآن جهت که خود ِ کودک نیز ناآگاه است و توانایی تشخیص کنش ها و واکنش های سازنده و مخرب را ندارد، همه و همه بر رشد و تکامل کودک موثر خواهند بود. و ثمره اش چیزی ست که در جوانی و بزرگسالی شاهد آن خواهیم بود. به این تصویر مفهومی، با دقت نگاه کنید.

در ابتدا آنچه در ذهن شما متبادر شد، یا، این بود که کودک توسط این قاتل، به قتل خواهد رسید، و یا، دوستان مهربانی برای یکدیگر خواهند شد؛ اما نتیجه چیزی نبود که شما حدس زدید. این تصاویر به روشنی تمام گفته های مرا به تصویر می کشد. کودک ناشناخته است، نمی دانیم که چه چیز در انتظار اوست؛ در نتیجه، منطقی نیست در قبال او، ریسک کنیم.

به قلم مصطفی یونسی سینکی

روان تحلیلگر وجودی