حقارت وجودی
بشر به واسطۀ کمال جویی خویش، و خوی ِ پویایی که دارد، سعی دارد که در جهت تعالی و وصال با آمال و آرزو های ارتقا دهندۀ وجودش حرکت کند. فی الواقع او می خواهد که برتری ای را که خواهان آن است را بدست آورد. این امر، با قرار گیری آدمی در دل جامعه، و تشکیل اجتماع انسانی، می تواند به صورت آسان تری طی گردد. به این شکل که تمامی اعضای جامعه به یکدیگر برای طی کردن این مسیر کمک کنند. یاری رسان و همراه کننده ی یکدیگر باشند.
اگر جامعه و اعضایش در چنین مسیری گام بردارند، عمیق بودن و اصالت وجودی افراد و جامعه را به تصویر کشیده است. درغیراینصورت، ما شاهد رفتار ها، کنش ها و واکنش های حقیرانه خواهیم بود. مردمان نه تنها بار و دردی از دوش یکدگر برنمی دارند، که سعی در ایجاد ممانعت برای یکدیگر خواهند کرد. حقارت وجودی، می تواند در امتداد چنین مسیر هایی محقق گردد:
- سرکوب وجودی خویشتن خویش
- تحت الگو های تربیتی مخرب واقع شدن
- احساس طردشدگی خانوادگی و اجتماعی
- پستی تعلق خاطر اجتماعی
- شکل گرفتن جهان بینی تک بعدی و متعصبانه
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
