تا آن دم که زمان-فرصت هست.
تمام نگاه بشر معطوف به نزدیک ترین نقطه به حال و دورترین نقطه به زمان کنونی است. اما از آنچه در میانۀ این دو بازۀ زمانی، یعنی آیندۀ نزدیک و آیندۀ دور رخ می دهد، غافل است. در واقع این موجود دوپا نسبت به فرآیند زمان را بی توجه است و صرفا آنچه در دسترسش است را می بیند.
تغییر در نگرش آدمی می تواند تغییر قابل توجهی در جهان بینی او نسبت به زمان ایجاد کند. اگر این تغییر آگاهانه و سازنده باشد، فرصت ارتقا و تعالی خواهد بود. اما اگر این تغییر ناآگاهانه و تحت تاثیر اتفاقات زندگی و شکل گیری باتلاق گذشته رخ دهد، نگاه آدمی یا در گذشته محدود خواهد شد یا آنکه به صورت افراطی در آینده اسیر خواهد شد.
اگر نگرش بشر چنان تغییر و اصلاح شود که خود را در زمان حالی بیابد که هر آن فرصت تغییر و اقدام و تلاش را دارد، و به این درک برسد که زمان وجود دارد و محدود به چیزی نیست، و بهتر آنکه بر فرآیند آنچه در طی زمان در حال رخ دادن است تمرکز کند؛ آنگاه فرصت رشد و تعالی را برای خویش مهیا خواهد کرد.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
