خشمی که گلویم را فشرده بود
خشم انرژی ست و در صورت انسداد دچار طغیان می شود. انرژی در درون آدمی وجود دارد و منبع آن «وجود آدمی» است؛ و شریان آن «ماهیتی» است که آن را ابراز می کنیم. هرچه ماهیت ما منقبض تر گردد، انرژی بیشتر مسدود شده و احتمال انفجارش بیشتر می شود.
در روابط صمیمی، بالاخص زوجین، چنین فعلی از یک طرف در امتداد انفعال از طرف دیگر رخ خواهد داد. گاها تصور می شود فرد فاعل در رابطه باعث تخریب تعادل می شود، اما در واقع این فرد منفعل است که با پذیرش «بی نقشی یا کم نقشی» خویش در رابطه و زندگی مشترک، تعادل حیاتی آن را مختل می کند.
انرژی موجود در رابطه هرچه ببشتر منقبض گردد، جلوی ابرازش گرفته شود، سرکوب شود، به فعلیت «شدن» در نیاید، به خشمی ویرانگر تبدیل خواهد شد. رابطه دو سر دارد، هر سری که دچار سوزش شود، سر ِ دیگر نیز خواهد سوخت.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
