همراه و همراهی
آدمی درعین تنهایی، همراه است، همراه خودش. اگر شخص خودش را در کنار خود بیابد و تجربه کند، احساس تنهایی را به شکل مخرب و آزارنده تجربه نخواهد کرد. و از همین‌رو است که می‌تواند همراه خوبی برای دیگری باشد و دیگری را به عنوان همراه بپذیرد. درغیراینصورت، نه کسی توان بودن با ما دارد، نه توانی برای بودن با کسی داریم.
در کشاکشی جانفرسا و رنج‌آلود اسیر خواهیم شد که نه می‌توانیم دیگران را در کنار خود ببینیم، نه می‌توانیم خود را بدون دیگران تصور کنیم. موجود آدمی، به واسطه‌ی ذهنیت، شخصیت، روان، و هرآنچه داراست، منحصربه‌فرد و تنهاست، اما نیاز دارد به دیگری، برای زیست در دنیا. این پارادوکسی ست جانکاه، که تحمل آن سخت است؛ چراکه پذیرش آن به‌ظاهر نشدنی است.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
