تقویت ویژگی تشخیص دهندگی مسیر
توانایی تشخیص اینکه به کدام مسیر وارد شویم و از چه چیز برای خویشتن بهره گیریم، درواقع یکی از سخت ترین گذرگاه های زندگی در لحظه است. انسان درهر لحظه آنچه را طلب می کند، می جوید. و در عصر حاضر، یعنی عصر شبکه های مجازی، آنچه بیش از پیش جوییده می شود، شهرت است. این شهرت، که از ابتدا با همۀ جانداران همراه بوده است، در نوع انسان به شکل پیچیده تری وجود دارد.
در میان حیوانات، شهرت را می توان برتری زیستی دانست برای حکمرانی بر گله. که نهایتا به حفظ بهتر بقای گله و نوع منتج می شد. اما در نوع بشر، هرچه شهرت بیشتر باشد، تباهی برآمده از آن نیز بیشتر خواهد شد. نوع برتری جویی انسان ها با حیوانات متفاوت است. حیوانات از نظر غریزی و زیستی به دنبال برتری هستند و انسان ها، از جهت قدرتمندی وجودی خویش، به دنبال برتری هستند.
این برتری جویی به واسطۀ شهرت و دیده شدن، می تواند بدون آنکه فرد متوجه شود، خللی در مسیر زندگی و نحوه ی گزینش او ایجاد کند. اجازۀ تشخیص دهندگی مناسب در انتخاب و رفتار را از او سلب کرده و فقط آنچه را که فرد طلب می کند، در جلوی دیدگانش قرار خواهد گرفت. شاید بتوان گفت حفظ آگاهی نسبت به شهرت و دیده شدن، و برتری جویی در گذرگاه های زندگی، بتواند یکی از فاکتور های تقویت کنندۀ سیستم تشخیصی انسان باشد.
و در کلام آخر، مسیر اشتباه، مسیر تباهی وجود آدمی است. آنجا که نوع بشر، خود را به خفت و پستی، خواری و فرومایگی، و ذلالتی دچار می کند تا به هرآنچه که می خواهد، برسد. مسیر اشتباه مسیری است که نه تنها به وجودیت خویش آسیب وارد می کنم، که به دیگران نیز چنین آسیبی را وارد خواهم ساخت.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
