پسا پست مدرنیسم و گمگشتگی وجودی
نیازی به تعجب و سخت گرفتن نیست! ما در دوران یا عصر تکنولوژی و شبکه اجتماعی هستیم و این همان دوران بعد از پست مدرنیسم است. عصری که انسان مدرن، آنچنان غرق در تکنولوژی می شود و با آن گره می خورد، که وجود خویشتن خویش را به فراموشی می سپارد. انسان امروزی همه چیزش را در فضای لایتناهی اپلیکیشن های برقراری ارتباطات اجتماعی یافته است. از سلام و احوال پرسی، تا روابط دوستانه و عاطفی؛ روابط انسان امروزی در هر سطحی و هر نوعی از آن، در همین شبکه های اجتماعی تعریف و خلاصه می شود.
دیگر کیفیت روابط ملاک نیست؛ بلکه کمیت در اولویت است. تعداد فالوورها، مهمترین هدف زندگی افراد شده است. شاید یک شخص از بین ده ها هزار دنبال کننده، فقط تعداد انگشت شماری را بشناسد که حتی ممکن است سطح روابطش با این افراد نیز در پایین ترین حالت ممکنه باشد. هدف، تکفیر شبکه های اجتماعی نیست. بلکه، بازنگری دیدگان مان، و باز طراحی جهان بینی مان نسبت به این نوع ابزار جدید و فراگیر است. گسترش دایرۀ ارتباطات نابسنده نیست؛ نابسندگی اصلی، کاهش روز افزون ارتباطات عمیق انسان با انسان است که هم اکنون شاهد آن هستیم.
به قلم مصطفی یونسی سینکی
روان تحلیلگر وجودی
