نویسنده: مصطفی یونسی سینکی

حاجی فیروز و پاپانوئل. این تصویر، در ذهن کودکان، تصویر آینده است؛ استیصال و تزلزل، بوی عیدی که با عطر مشمئز کننده ی فقر و فلاکت، در ذهن می پیچد.

چه هستم؟ همین است که ما مدام در اضطراب های مخرب سیر می کنیم. به قول معروف، هیچ چیز در زندگی مان سر جای خودش نیست؛ حتی خودمان

چیستی کودکی را در رابطه والدین نسبت به بذر های کاشته شده در روان کودک، و همچنین نوع مراقبت و تربیت ِ اعمال شده ، باید جستجو کرد.

اما آیا باید همیشه دل را نادیده گرفت و سرکوب کرد؟ خیر! مراد از دل یعنی اگر دل را نادیده بگیریم، اهمیت ندهیم، بخشی از خودمان را ، که موتور محرک ماست، خاموش خواهیم کرد

پذیرش تغییر؛ من ، ثابتِ متغیر هستم؛ پس چطور شخص مقابل و همراه من، ثابت ِ مطلق باشد؟! چشمه می جوشد، قل قل می زند، اگر جاری نشود...

اما شده از خود سوال بپرسیم که آیا در شرایط سخت و بحرانی نیز اینچنین به دور فرد بحران زده، حلقه خواهیم زد؟ محک ...

احتباس احساس؛ گریز از تنهایی، یا دقیق تر، گریزان از تنهایی، آدمی را از خویشتن ِ درون ِ خود نیز گریزان کرده است. نشان به آن نشان که حتی در خلوت خود نیز،

هر آنچه ذهن طالب آن است ، اگر هزار هم باشد، نقطه ای ست که ذهن را به گریز وادار می کند. تفسیرهای ذهنی چونین القا می کند که

چه اتفاقی رقم می خورد اگر نخواهیم آنچه را که در ما جبر است ، تنهایی ، تنهایی وجودی را نپذیریم ؟ و در جهت این دفاع هراسناک ، چه چیز را ذبح می کنیم؟ بهای تنهایی چیست؟

و از طرف دیگر، نیاز به بودن با دیگران ، برقراری ارتباط انسان با انسان، دو راهی آنچنان زخم زننده ای را بر پیکره ی آدمی تحمیل می کند که همین زخم های شفا دهنده