نویسنده: مصطفی یونسی سینکی

اما آنچه در مرز بالندگی وجودی قرار دارد، فراهم تر رفتن از ورای تنهایی است، یعنی گذر از خودشیفتگی. درواقع این مرز آنجاست که خودبودگی

چیزی که سرشار از امنیت است. چیزی که از آن فقط توقع برآوردن ایمنی مورد نظر را داریم. کودک می خواهد چون ... آخرین ضربه ی روانی

تنهایی! درد شخصی، بخشی قطعی و لاینفصل به غیر، و حتی به تعبیری لاینحل، تا کی می تواند سرکوب شود و آدمی خم به ابرو نیاورد؟!

مرز بین شدن تا نشدن؛ صرف قطعیت، قطعیتی بر "شدن" ، شدن ِ چیز ، خواه خویشتن خواه دیگری ، از آن جهت که بایدی مطلق تعریف کرده ایم ، هرچند که ...

سازه ای به نام اعتماد؛ تماما آنچه در اوست اعتماد به چیزی ست که در واقع هیچ شعوری نسبت به آن ندارد. نادانسته آن را می پذیرد و درونی سازی اش می کند اما ...

اما نکته‌ی مهم جایی ست که این قوانین و ساختار ها، این معانی، درهم شکسته می‌شوند. آدمی را در خلائی فرو می‌کشد و می‌بلعد که...

زندگی زوجین منیت نیست، فردگرایی نیست، همه چیز دوجانبه و دوطرفه است. نتیجه و فرایند این زندگی، سهم هرکدام، مستقیم بر دیگری موثر است و

مادر صرفا شخص نیست، رحم است، جبر نسبی است، آغوش و مراقبت است، اولین تعامل احساسی هیجانی فرد است.

جنین حاکمی است که رشد می‌کند، شیرۀ مادر را می‌مکد، قدرتمندتر می‌شود، اما محکوم است به آغوش پذیرنده.

اثر وضعیت اولیه؛ انسان ذاتا تجربه‌گر است، و نسبت به تجارب خویش می‌اندیشد. اگر صرفا غریزه بود، بلی، به صورت ماشین‌وار زندگی می‌کرد.