نویسنده: مصطفی یونسی سینکی

ماهیت وجودی عشق، درد است؛ اما فی الواقع درد عشق، به درد بودنش اکتفا نمی کند و سعی در ارتقاء دارد و جایگاه بالاتری را طلب می کند، یعنی رنج.

تعالی یا رستگاری نهایی ، با تجربۀ پوچی ناشی از مادی گرایی عجین شده است؛ انسان باید بار ها و بار ها چنین سرخوشی ای را احساس کند تا به چنین درکی برسد که ...

هر فعلی که از ما سر می زند را اگر چنین پنداریم که عملی اشتباه و برای ما خطرناک بوده است، به وضوح مسئولیت را با نسبت دادن ِ «اتفاقی بودنِ» آن فرایند، از شانه های خود بر می داریم.

زندگی، یکبار مصرف است؛ و این زندگی است که به مرگ معنا می بخشد، و این به معنای فرصت است، فرصتی برای کشف آنچیزی که نمی دانیم چیست.

پاپ سایکولوژیست ها سعی می کنند با ایجاد یک جلوۀ بصری جذاب (جنسی) برای مخاطب، خود را به عنوان یک پیامبر ِ معجزه گر ِ حل کنندۀ مشکلات معرفی کنند؛

هر آنچه ما در قالب افکار، احساسات، هیجانات و حالات خلقی تجربه می کنیم، نمود بیرونی اضطراب مخرب است؛

طبق بررسی های علمی آناتومی مغز روانشناس، تنها شغل و حرفه ای که از تمامی اجزا و ابعاد مغز استفاده می کند، از کورتکس تا هر دو نیم کرۀ مغز، از حافظه تا تالاموس، حرفۀ روانشناسی است.

در واقع رابطۀ ساده و مستقیمی بین هنر و مرگ وجود دارد؛ از آنجایی که بزرگان فلسفه اذعان کرده اند که اساس زندگی بر زیستن آن است

وقتی جامعه به سمتی می رود که افراد نسبت به یکدیگر بی توجه شده و دیگری را از دایرهء تعلق خاطر اجتماعی خود حذف می کنند، فرآیند بی اصالتی اجتماعی به سمت تکامل می رود.

طبیعت بهترین آموزگار بشر است معلمی که براساس تئوری انتخاب آموزش می دهد، و از هیچ چیز دریغ نکرده و فرد را از تجربه گری منع نمی کند.