زندگی زوجین، صحنۀ تئاتر است

زندگی زوجین، صحنه‌ی تئاتر است

دو بازیگر با نقش آفرینی مشترک

در آخر هرچه شود نمی‌گویند مرد کرد یا زن کرد، می‌گویند نتیجه‌ی تلاش های خانواده است. بلی، هیچ یک از دو طرف -نه مرد نه زن- به تنهایی در قامت مقصر در مشکلات شناخته نمی‌شود. زندگی زوجین، صحنه‌ی مشترکی از قابلیت بازیگری هر دو در آن. خوشی و ناخوشی، آرامش و سختی، مشکلات و پیش‌رفت ها، هرچه شود به واسطه‌ی وجود این دو نفر است. ربطی ندارد که کدامیک جلوتر است یا عقب‌تر، کدامیک در میانه است یا نه، هرکدام جایگاه مختص به خود دارند و هریک نقش خویش می‌زنند.

منیت نیست، فردگرایی نیست، همه چیز دوجانبه و دوطرفه است. نتیجه و فرایند این زندگی، سهم هرکدام، مستقیم بر دیگری موثر است و نمی‌توان چنین پنداشت که “من کردم”. شما زمان فردی خود را دارید، اما اولویت خانواده است. شما تلاش می‌کنید و همسر شما نیز تلاش می‌کند. پس در مشکلات نمی‌توان به دنبال مقصر گشت، هردو نقش دارند، هردو.

به قلم مصطفی یونسی سینکی

روان تحلیلگر وجودی