شعور اجتماعی؛ ثمرۀ سیاست حاکمیتی
شرایط فعلی، یعنی بحران ویروس کرونا، جهان و زندگی انسان ها را شدیدا به خود درگیر کرده و وضعیت خاصی را به وجود آورده است. هرچه انسان و زندگی اش پیچیده تر می شود، مسائل و مشکلاتش نیز پیچیده تر خواهد شد. اما گذار از هر بحرانی به تنهایی میسر نیست؛ بالاخص بحران هایی که جوامع انسانی را درگیر و بقای نوع را تهدید می کند. اما اینکه جامعه بتواند از بحران گذر کرده و بقای خود را حفظ کند، وابسته به سیاست های حاکمیت دارد. این سیاست ها هستند که شعور اجتماعی یک کشور را تعریف می کنند.
حاکمیت همیشه و در هر زمانی باید اولویت خود را در پیشگیری و آموزش های اولیه تعریف کند. و هنگامی که بحرانی ایجاد می شود، می بایست دو سیاست همگان با آن را در پیش گیرد: اول صداقت در لحظه با مردم، برای جلب اعتماد ملی و عمومی؛ دوم آموزش های لازم، کافی و مفید مرتبط با شرایط. اگر در یک جامعه، پیشگیری جایگاهی نداشته باشد، و همچنین اعتماد عمومی به پست ترین سطح خود برسد، حتی اگر بهترین آموزش های حین بحران نیز ارائه گردد، مردم نه تنها باوری به آن ها ندارند بلکه در بکار گیری آن نیز مشارکت نخواهند کرد.
کلام آخر اینکه، فرد به تنهایی باید مسئول اعمال خود باشد؛ اما جامعۀ ما مسئولیتی در برابر اعمالش ندارد، چرا که نه تنها شرایط مذکور را ندارد، بلکه “ولی” (پادشاه و صاحب اختیار، طبق قانون اساسی) دارد و چنین جامعه ای هیچگاه به بلوغ نخواهد رسید و نتیجه اینکه هیچوقت مسئولیتی را بر دوش خود احساس نخواهد کرد.
تاریخ نگارش مطلب: پاییز 1400
روان تحلیلگر وجودی
