ورای خودبودگی
اما آنچه در مرز بالندگی وجودی قرار دارد، فراهم تر رفتن از ورای تنهایی است، یعنی گذر از خودشیفتگی. درواقع این مرز آنجاست که خودبودگی
آخرین ضربه (ی روانی)
چیزی که سرشار از امنیت است. چیزی که از آن فقط توقع برآوردن ایمنی مورد نظر را داریم. کودک می خواهد چون ... آخرین ضربه ی روانی
درد شخصی ِ اجتماعی
تنهایی! درد شخصی، بخشی قطعی و لاینفصل به غیر، و حتی به تعبیری لاینحل، تا کی می تواند سرکوب شود و آدمی خم به ابرو نیاورد؟!
مرز بین شدن تا نشدن
مرز بین شدن تا نشدن؛ صرف قطعیت، قطعیتی بر "شدن" ، شدن ِ چیز ، خواه خویشتن خواه دیگری ، از آن جهت که بایدی مطلق تعریف کرده ایم ، هرچند که ...
سازه ای به نام اعتماد
سازه ای به نام اعتماد؛ تماما آنچه در اوست اعتماد به چیزی ست که در واقع هیچ شعوری نسبت به آن ندارد. نادانسته آن را می پذیرد و درونی سازی اش می کند اما ...
مرز بین فروپاشی-زایش
اما نکته‌ی مهم جایی ست که این قوانین و ساختار ها، این معانی، درهم شکسته می‌شوند. آدمی را در خلائی فرو می‌کشد و می‌بلعد که...
زندگی زوجین، صحنۀ تئاتر است
زندگی زوجین منیت نیست، فردگرایی نیست، همه چیز دوجانبه و دوطرفه است. نتیجه و فرایند این زندگی، سهم هرکدام، مستقیم بر دیگری موثر است و
جبر نسبی بنیادین (مادر بنیادین)
مادر صرفا شخص نیست، رحم است، جبر نسبی است، آغوش و مراقبت است، اولین تعامل احساسی هیجانی فرد است.
آغوش پذیرنده؛ اثر مادر اولیه
جنین حاکمی است که رشد می‌کند، شیرۀ مادر را می‌مکد، قدرتمندتر می‌شود، اما محکوم است به آغوش پذیرنده.
اصالت وجودی؛ اثر وضعیت اولیه
اثر وضعیت اولیه؛ انسان ذاتا تجربه‌گر است، و نسبت به تجارب خویش می‌اندیشد. اگر صرفا غریزه بود، بلی، به صورت ماشین‌وار زندگی می‌کرد.
مرا در آغوش ات بگیر تا همیشه کنار تو باشم.